Er was eens een Pusphairaantje. Er heerste corona in Pusphaira land. Dus verveelde dit Pusphairaantje zich kapot. Hij/zij kon geen balletje meer trappen met zijn/haar teamgenoten, hij/zij kon geen shulti’s meer drinken in de kleedkamer, niet meer boemboemboetsen in de kantine, niet meer per ongeluk escaleren na weer een gezellige zondag. Op donderdagen naar de feestfabriek zat er ook niet meer in. ‘Wat moet ik nu?’ dacht het Pusphairaantje, ‘hoe kan ik nu mijn liefde voor de club tonen?’ Een pusphaira-tattoo wilde dit Pusphairaantje ook niet, ‘wat als een bestuur ineens het logo besluit te veranderen?’ En ook als hij/ze alleen de naam zou tattoeëren, leek een tattoe shop hem/haar momenteel niet de veiligste plek.
Toen bedacht het Pusphairaantje wat hij/zij kon doen! Hij/zij kon zijn / haar deur eens flink onder handen nemen.
En met de nieuwe Pusphaira-deur leefde dit Pusphairaantje nog lang en gelukkig!